Het is een beetje vreemd te moeten vaststellen dat een songwriter als Lizanne Knott, die met deze “Bones & Gravity” aan haar zesde soloplaat toe is en die menige award op de schoorsteen heeft staan, toch niet meer bekendheid geniet aan onze kant van de Grote Plas. Het kan te maken hebben met de bijzondere aanpak die zij voorstaat en die erin bestaat dat zij een plaat als een coherent geheel ziet, dat aan de luisteraar vertelt wie Lizanne Knott is en waar zij op dàt moment van haar leven mee bezig is. De stem en de zin voor melodie zijn, zoals op het voorgaande werk, ongetwijfeld in grote mate voorhanden. De begeleiders in de studio zijn er weer van de allerbovenste plank en aan de songs zal het ook niet liggen. Die zijn alweer van erg hoge kwaliteit en geïnsprieerd door Lizanne’s persoonlijke leven, de strijdperiodes die ze heeft gekend, de manier waarop ze daarmee is omgegaan en waar dat haar allemaal vandaag gebracht heeft.

Opener “Walk Away” is er zo eentje en het verwijst naar een relatie, die opgeleefd is en waarvoor dus slechts één passend einde bedacht kan worden: weggaan. Ijzersterk nummer in de beste Springsteen-traditie en de ideale aanloop naar “Keep me Alive” dat een paar bijzonder knappe tekstpassages herbergt, zoals dit: “Now call on the angels cause it’s getting harder to breathe / Tell them I’m sorry and I need a ticket to leave / There’s a hole in my heart and I don’t think I can survive / I need somebody to hold me and keep me alive”. Dat lijkt op een redelijk harde manier van terugkijken op (een deel van) je leven, maar het komt wel staalhard binnen bij de luisteraar.

De titelsong, die drijft op een heel indringende begeleiding van de cello van Michael Ronstadt, handelt over liefde en verlies, probeert de menselijke afhankelijkheid van het éne en het andere onder woorden te brengen. In “Caroline” merk je dat afgunst en jaloezie niemand vreemd zijn en een filter vormen om echt de persoon te zien, die ze opwekt. Ook “wraak” is geen onbekend gevoel, zoals ze laat horen in “Lay Him Down”, dat overigens naar mijn gevoel het knapste arrangement van de hele plaat heeft: hier voel je via de drums en scheurende gitaar hoe heftig dit soort gevoel kan zijn. Hoogtepunt, zoveel is zeker, als wordt het lastig om beter te doen dan in “Hurricane”, een introspectieve song, waarin Lizanne zingt dat ze nooit een “good lover” of een “good friend” was en waarin ze allerminst vrolijk neerkijkt op zichzelf en de tegenstrijdige signalen, die ze bij zichzelf herkent. Het is geweten dat Lizanne erg met het lot van dieren begaan is en dat er een hond op de hoesfoto staat, zal dus geen toeval zijn, maar ook in “Like I Love My Dog”, wordt die dierenliefde uitgezongen, zij het als tegenpool voor wat mensen elkaar allemaal aandoen: de hond, die blijft, ook als de mensen je achterlaten.

Dat levert al met al een bijzonder eerlijke, bijwijlen rauwe plaat op, waarin Lizanne -die ik bij een vorige gelegenheid wel eens aan Janis Ian spiegelde, maar die hier veel meer van Lucinda weg heeft- haar diepste zielenroerselen blootgeeft, maar dat doet op een zodanig knappe manier, dat je al haast uit staal moet opgetrokken zijn om de dingen niet herkenbaar te vinden of om je niet aangesproken te voelen. Zou het deze keer wel lukken voor Lizanne? Ik hoop het helemaal, want dit is een heel mooie plaat. Alweer…

(Dani Heyvaert)